Rebuilding
Τοποθέτηση πάνω στη δουλειά μου
Ο κεντρικός άξονας της εργασίας μου είναι η συλλογή και η χρήση υλικών και αντικειμένων τα οποία οι άνθρωποι αποφασίζουν να αποχωριστούν εναποθέτοντάς τα στη δημόσια θέα του δρόμου.
Με αυτόν τον τρόπο ερευνώ τις εκφραστικές και πλαστικές τους δυνατότητες εντάσσοντας τα σε έναν καινούριο διάλογο μεταξύ τους σε σχέση με το σχήμα και το μέγεθός τους απαλλαγμένα από την πρωταρχική τους χρήση.
Ο διάλογος αυτός αναπτύσσεται με το εξής σκεπτικό, δημιουργώ αναπτύγματα έργων με υλικό το ξύλο τα οποία παραπέμπουν σε αρχετυπικές δομές όπως είναι οι σπείρες σε αναπτύγματα «θετικής» και «αρνητικής» φοράς καθώς και κόλουρες πυραμίδες αντίστοιχα σε κατασκευές «θετικής» και «αρνητικής» φοράς.
Τα κομμάτια από τα οποία αποτελούνται τα έργα ισορροπούν μεταξύ τους χωρίς την παρεμβολή οποιουδήποτε συνδετικού υλικού ως μεσάζοντα.
Στην επιφάνεια ορισμένων έργων υπάρχει μια μορφή εγχάραξης ψάχνοντας δια της επαναλήψεως ενός είδους έντασης και συγχρόνως συγκέντρωσης.
Χρησιμοποιώντας το σχήμα και το μέγεθος ενός παλαιού γυάλινου αντικειμένου κατασκευάζω είκοσι πολλαπλά έργα από μαύρο και άσπρο πηλό και μέσω της εγκατάστασής τους στον χώρο σχηματίζω μια διαδρομή που βρίσκεται σε συνομιλία με τα υπόλοιπα έργα της ενότητας.
Τοποθετώ επίσης αντιδιαμετρικά στον χώρο δύο σχέδια με μολύβι μεγάλων διαστάσεων. Στο πρώτο αναπαριστώ το σχήμα ενός τέλειου μαύρου κύκλου με τον ομόκεντρο κυκλικό κενό του χώρο. Στο δεύτερο αποτυπώνεται η συνάντηση τεσσάρων μαύρων ευθειών γραμμών στο σχήμα του μουσικού συμβόλου της δίεσης.
Και τα δύο σχέδια παραπέμπουν σε αρχετυπικές δομές τις οποίες συναντούμε και στα υπόλοιπα έργα της ενότητας.
Η πρόθεσή μου είναι να δημιουργηθεί μια αλληλεπίδραση μεταξύ των έργων, του χώρου και των θεατών.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον αποτελεί το γεγονός ότι η εύρεση του ίδιου του υλικού με ωθεί στην οργάνωση και την εκτέλεση της ιδέας. Όταν βρίσκω αυτά τα υλικά και τα αντικείμενα έχω ήδη «δει» μέσα στο υλικό το έργο. Το υλικό στην περίπτωση αυτή προηγείται της ιδέας.
Τάσσος Τριανταφύλλου
En
I have been following the work of Tassos Triandafyllou since the early 1999s and presented it in a large number of exhibitions. With the distance of time I notice that his work has followed a logic that is retrospectively very interesting, because it is systematic and not immediately expressed in visual terms, but it is consistent in organizing its internal regulations and the necessity to avoid redundancies.
At first there were the materials that he collated in contradictory relations to each other, presenting surfaces loaded with charcoal situated parallel to surfaces loaded with bee wax. At this period his work had as starting point the contradiction between the inorganic and the organic and that was the concept of his solo exhibition in 2003, which I curated.
To a similar conceptual background belongs a surprising bundle of dozens of natural-size tree trunks surrounded by a huge metal ring (a work shown in a group exhibition that I curated in the Garden of Thisseion), in the framework of the exhibition Athina by Art , organized by AICA Hellas and the city of Athens, in 2004.
A next stage of his work were the traces of materials, which he created by depicting, through the technique of frottage, metal stairs on paper which he then used to coat the stairs of the Medusa art Gallery , at the exhibition The Place Is Elsewhere, which I curated in 2007. The archival and archaeological extension of these works , as the passage from the fact to its image (from the fact to the function of the image), were the impression of the inscriptions of the tombs from the Zoodochos Pigi at Baloukli (Patriarchate of Constantinople), which he exhibited in the Byzantine Museum of Athens, in 2014.
In the work of Tassos Triandafyllou there is a retreat from the object to the traces of its image and from the traces of the image to the organization of the image: his latest works, comprised of beams as a reference to the very material of the image, serve two main functions. The image turns inwards, to the organisation of its composition, and at same time opens up, facilitating the perception by the gaze.
Emmanuel Mavromatis
President of AICA Hellas
Gr
Απόσπασμα από τον κατάλογο της έκθεσης ‘’θεωρήματα’’, Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, 2018, Αθήνα.
Κείμενο Εμ. Μαυρομμάτης.
Έχω παρακολουθήσει από τις αρχές των χρόνων 1990 την εργασία του Τάσσου Τριανταφύλλου και τον παρουσίασα σε ένα μεγάλο αριθμό από εκθέσεις. Με την απόσταση του χρόνου διαπιστώνω σήμερα ότι η εργασία του ακολούθησε μια λογική που έχει αναδρομικά πολύ ενδιαφέρον επειδή είναι συστηματική και χωρίς να διατυπώνεται άμεσα οπτικά, είναι όμως συνεπής στην οργάνωση των εσωτερικών της κανονισμών και της αναγκαιότητας να αποφεύγει τους πλεονασμούς.
Στην αρχή ήταν οι ύλες τις οποίες παρουσίαζε σε αντιπαραθέσεις μεταξύ τους και ήταν πλήρεις επιφάνειες με κάρβουνα παράλληλες με πλήρεις επιφάνειες με κερί. Η εργασία του ξεκινούσε τότε με την αντιπαράθεση του ανόργανου και του οργανικού και αυτή ήταν η έννοια της ατομικής του έκθεσης το 2003 την οποία παρουσίασα.
Σε ανάλογο πνεύμα λειτούργησε αργότερα ένα εκπληκτικό δεμάτι από δεκάδες κορμούς δέντρων σε φυσικό μέγεθος τους oποίους έσφιγγε ένα τεράστιο μεταλλικό δακτυλίδι (στον Κήπο του Θησείου) στα πλαίσια της έκθεσης Athina by Art, που διοργάνωσε η AICA Hellas με το Δήμο Αθηναίων, το 2004. Ένα επόμενο στάδιο της εργασίας του ήταν τα ίχνη των υλών που πραγματοποιούσε, αποτυπώνοντας με τη μέθοδο του τριψίματος (frottage) μεταλλικές σκάλες, που χρησιμοποίησε για να επενδύσει τις σκάλες της Αίθουσας Τέχνης Μέδουσα, στην έκθεση,
Ο Τόπος είναι Αλλού, που είχα οργανώσει το 2007. Η αρχειακή και η αρχαιολογική προέκταση αυτών των εργασιών, ως το πέρασμα από το γεγονός στην εικόνα του (από το γεγονός στη λειτουργία της εικόνας), ήταν οι αποτυπώσεις από τις επιγραφές τάφων στο Μοναστήρι του «Μπαλουκλή», (Πατριαρχείο Κωνσταντινούπολης) τις οποίες εξέθεσε στο Βυζαντινό Μουσείο, το 2014.
Στην εργασία του Τάσσου Τριανταφύλλου λειτουργεί μια οπισθοχώρηση από το αντικείμενο στα ίχνη της εικόνας του και από τα ίχνη της εικόνας, στην οργάνωση της εικόνας: οι τελευταίες του εργασίες, με τα δοκάρια ως αναφορά στην ύλη της εικόνας, εξυπηρετούν δύο κύριες λειτουργίες. Η εικόνα να στρέφεται προς τα μέσα, δηλαδή στην οργάνωση της σύστασής της και παράλληλα να ανοίγεται και προς τα έξω, διευκολύνοντας την πρόσληψη από το βλέμμα.
Εμ. Μαυρομμάτης
