Kindling
En
Tassos Triantafyllou
(…) Tassos Triantafyllou is concerned with the field in which contemplation and its parallel exercise in its material forms are simultaneous activities whereby the further area of there action tends to be defined. The field is an open work that is not dependent on the artistic image in any of its previous thematic, morphological or physical conditions, or on the installation of the work as a field. It necessitates a presupposed installation of this special condition. At the 1993 Maastricht Biennale, Triantafyllou presented “The Tinder or The Field”, a metal mesh with wooden tinder in the center and a surface coated with clay slip, as a wild region whose disorder and rough surface referred to its pictorial and material reference – the wood tinder. The idea that a field of land in the sense that a painting surface is also a field has to do with the work’s infinite expansionism. The main concept of Triantafyllou’s enterprise is that the central point of the surface is always its point of reference. But it is also the reference of the whole to a central organizational element, which constantly refers ti itself through its centrifugal tendency to sequentially transfer itself from the center of one work to the center of the next in line. (…)
(…) His work proposes to be an infinite series whose perspective vanishing point shifts in relation to the evolution of its physical transformation.(…)
Emmanuel Mavrommatis
Experts from the book Emmanuel Mavrommatis , Projects and Programs of Materialization, under publication “Paratiritis” , Thessaloniki.
Gr
Τάσσος Τριανταφύλλου
(…) Πρόκειται για την έννοια του πεδίου σ’ αυτές τις εργασίες, όπου ο συλλογισμός και η παράλληλη άσκησή του στις υλικές του μορφές είναι ταυτόχρονες δραστηριότητες, μέσω των οποίων και τείνει να ορίζεται αυτή καθαυτή η περαιτέρω περιοχή της δράσης τους. Το πεδίο είναι ένα ανοιχτό έργο, στο οποίο δεν προϋποτίθεται ούτε η εξάρτηση της καλλιτεχνικής εικόνας από την οποιοδήποτε προηγούμενη θεματική ή μορφολογική ή υλική της συνθήκη, ούτε και η εγκατάσταση της εργασίας ως πεδίου συνεπάγεται μια προϋποτιθέμενη εγκατάσταση αυτής της ιδικής συνθήκης. Έτσι, το 1993, στην Μπιενάλε του Μαάστριχτ είχε παρουσιάσει την εργασία «Το Προσάναμμα» ή «Το Χωράφι», όπου επρόκειτο για ένα μεταλλικό πλέγμα με ξύλα προσανάμματος στο κέντρο και με την επιφάνεια χρωματισμένη με νερωμένο πηλό, ως μια περιοχή άγρια, η οποία, μέσω της ακαταστασίας και της τραχύτητας της επιφάνειας, παρέπεμπε στο κεντρικό της σημείο, στην εικονογραφική της και στην υλική της αναφορά, δηλαδή στα ξύλα του προσανάμματος. Η ιδέα ότι το χωράφι είναι ένα πεδίο και ότι η ζωγραφική ως πεδίο αναφέρεται σε μια απεριόριστη επεκτασιμότητα της εργασίας, είναι η κεντρική ιδέα αυτής την αναζήτησης, κατά την οποία το κεντρικό σημείο της επιφάνειας θα είναι η εκάστοτε αναφορά της, αλλά θα είναι και η παραπομπή του συνόλου σε ένα κεντρικό (παραπεμπτικό) στοιχείο οργάνωσης , το οποίο συνεχώς θα αυτοαναφέρεται, μέσω της κεντρόφυγου τάσης του, να μετατίθεται διαδοχικά, από το ένα κέντρο του έργου, στο κέντρο του επόμενου έργου της σειράς.(…)
(…) Η εργασία προτείνεται ως μια απεριόριστη σειρά, της οποίας το προοπτικό σημείο προσδιορισμού μετακινείται σε σχέση προς την εξέλιξη της υλικής της διαμόρφωσης.(…)
Εμμανουήλ Μαυρομμάτης
Αποσπάσματα από το βιβλίο Εμμανουήλ Μαυρομμάτης, Σχεδιασμοί και Προγράμματα Υλοποίησης, υπό εκτύπωση, «Παρατηρητής», Θεσσαλονίκη
